Am alles komt een eind

Vandaag onze laatste dag op San Juan Island waar we morgenochtend met de ferry vanuit vertrekken weer terug naar Annacorte op het vasteland. Vandaar een niet al te lange rit naar het vliegveld van Seattle om morgenavond weer terug te vliegen naar Amsterdam waar we dan weer zondagmiddag aankomen.
Het heeft vannacht flink geregend en ook vanochtend druppelde het af en toe. Geen ontbijt op het dek vandaag dus, maar binnen in de cabine. Prima ontbijt en daarna naar de auto om de andere helft van het eiland te verkennen. De rit bracht ons naar het Engelse kamp de tegenhanger van het Amerikaanse kamp dat we gisteren bezochten. Van dat laatste was niets over maar van het Engelse kamp stonden nog wat gebouwen overeind en kon je een goed beeld vormen hoe het er uitzag tijdens de War of Pigs. 
San Juan Island heeft een unieke historie en het heeft de dubieuze eer de langste oorlog op Amerikaans grondgebied te huisvesten, waarbij het belangrijkste doel van deze oorlog was om te bezien of San Juan Amerikaans of Brits grondgebied moest worden. 
In 1845 claimde de Hudson Bay Company het eiland en in 1850 zetten ze een zalmkwekerij op en een paar jaar later bouwden ze Bellevue Farm, een schaap-boerderij. Tegen 1859 hadden zich zo’n 25 Amerikaanse burgers zich op het eiland gevestigd. Ze waren gekomen met claims die de Amerikaanse regering erkende, maar de Britse regering niet. Geen van beide kampen gunde elkaar het bestaan en hierdoor was iedereen gespannen en het moest wel tot een uitbarsting komen.

The war of Pigs:
In juni 1859 schoot Lyman Cutlar, een van de Amerikaanse pioniers, een varken dood dat door zijn tuin banjerde. Hij besefte naderhand dat het varken eigendom was van de Hudson Bay Company en bood aan ervoor te betalen. Ze beweerden dat het een prijs fokvarken was met een waarde van $ 100,-. Cutlar was woedend over deze prijs en het feit dat het varken zijn tuin had vernield en weigerde te betalen. Daarop werd hem verteld dat hij of moest betalen of de gevangenis in ging wegens landlopen.
De Amerikaanse burgers verzochten om bescherming door U.S. militairen en George E. Picket (hij was later een held van de Burgeroorlog) werd naar San Juan Island gestuurd met een bataljon van 66 man. Ze landden in juli en zetten hun kamp op dicht bij de werf van de Hudson Bay Company, iets ten noorden van Bellevue Farm.
Gedurende de resterende dagen van juli en augustus bleven de Britse troepen in Griffin Bay in aantal groeien. Ook Picket breidde zijn troepen uit met de troepen van Lt. Col. Silas Cavey die ook het commando overnam. 
Aan de Britse zijde was Captain Hornby de leider en hij wachtte met het ondernemen van acties tegen de Amerikanen op de komst van Admiraal Robert L. Baynes, commandant van de Britse zeemacht in de Pacific. Baynes werd misselijk van de gedachte een oorlog te startten tussen twee grootmachten om een varken.
Uiteindelijk braken er gevechten uit en het duurde geruime tijd (13 jaar) eer de vrede was getekend en San Juan Island definitief tot het Amerikaanse grondgebied behoorde nadat arbitrage door keizer Wilhelm 1 werd uitgesproken en de Britten het eiland twee weken na deze uitspraak verlieten.
Hierna reden we weer verder naar het tweede havenstadje op het eiland, Roche Harbor. Dit is vrij klein maar gezellig. Het heeft een permanente tentoonstelling van sculpturen in een ruim park. Het blijft kunst dus mooi of lelijk zullen we maar in het midden laten. 
Onze weg weer vervolgd en we kwamen nog langs de enige wijngaard van het eiland waar ze alles aan het klaar waren zetten voor het oogstfeest met lunch dat morgen wordt gehouden. Kleine emmertjes voor de pluk stonden klaar dus het accent morgen zal wel op de lunch liggen waarbij de wijnen ook wel geproefd zullen worden!
Daarna weet terug naar Friday Harbor. We zijn nog langs de wasstraat geweest om de auto na drie weken weer wat toonbaar te maken en vooral kruimels, steentjes en wat er nog meer op de matten kan liggen schoon te zien zuigen. Vorige keer maakten ze nogal wat ophef en wilde ze schoonmaakkosten en huurderving in rekening brengen en de discussie willen we deze keer voorkomen. Door alle concurrentie zoeken de autoverhuurders steeds meer wegen om toch omzet te halen lijkt het wel. 
Daarna nog wat gestruind door Friday Harbor, natuurlijk ergens koffie gedronken en weer terug naar de boot om de laatste foto's te bekijken en ook dit bijna laatste verslag te schrijven.
Gisteravond hebben we gegeten bij een Ierse pub, compleet met harmonikaspeler en zanger van Ierse zeemansliederen. Ook hier was het eten weer uitstekend en was het een gezellige tent!